معلم شهيد دكتر علی شريعتی به مناسبت بزرگداشت ۱۶ آذر سال ۱۳۳۲ و شهادت سه تن از دانشجويان دانشكده‌ فنی دانشگاه تهران نوشته: اگر اجباری که به زنده ماندن دارم نبود، خود را در برابر دانشگاه آتش می‌زدم، همانجایی که بيست و دو سال پيش، «آذر»مان، در آتش بيداد سوخت، او را در پيش پای «نيکسون» قربانی کردند! ... اين «سه يار دبستانی»، که هنوز مدرسه را ترک نگفته اند، هنوز از تحصيلشان فراغت نيافته اند، نخواستند -همچون ديگران- کوپن نانی بگيرند و از پشت ميز دانشگاه، به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خويش فرو برند. از آن سال، چندين دوره آمدند و کارشان را تمام کردند و رفتند، اما اين سه تن ماندند تا هر که را می آيد، بياموزند، هر که را مي رود، سفارش کنند. آنها هرگز نمي روند، هميشه خواهند ماند، آنها «شهيد»ند. اين «سه قطره خون» که بر چهره‌ی دانشگاه ما همچنان تازه و گرم است...